وودی آلن در اشاره‌ای طعنه‌آمیز به دوگانه‌ی دکارتیِ ذهن و جسم، می‌گوید: انسان از دو بخش تشکیل می‌شود، جسم و ذهن، منتها همه‌ی کیف و حال سهم جسم است. آلن آگاه‌تر از آن است که نداند این‌دو در هم تنیده‌اند، مرادش آن است که یکی بختش می‌برد، حال آن‌که دیگری بی‌بهره می‌ماند. در انتهای فیلم تحسین‌شده‌ی امتیاز نهایی می‌گوید: ترجیح می‌دهم آدمی خوش‌شانس باشم تا آدمی خوب. ادوارد مونک نقاش اکسپرسیونیست نروژی که با تابلوی فریاد (یا جیغ) شهرتی جهانی دارد، به فاصله‌ی کوتاهی (یکسال) تابلویی در همان حال و هوا و با همان شاخصه‌ها کشید؛ با نام تشویش یا اضطراب. همان آسمان، همان دریاچه در دوردست و همان بندرگاه و قایق‌ها. اگر تابلوی فریاد نمود وحشت انسان در تنهایی و انزواست، تشویش، نمودی از نومیدی و درماندگی انسان در شکلی جمعی است.  تابلوی تشویش هیچ کم از فریاد ندارد، اما در نگاهی وودی آلنی، تمام تحسین و شهرت نصیب فریاد شد. بخت و اقبال مفهومی است اسرار آمیز. برخی معتقدند، حال و هوای تابلوی تشویش مونک، تجسم روزگار فعلی است.