اصالتا لغتی هلندی ست، اما به همین شکل در انگلیسی نیز مصطلح است. به معنای اینکه به خود مجال دهیم هیچ کاری نکنیم، یا به زبانی دیگر، به خود فراغت دادن بدون احساس گناه یا عذاب وجدان. برخی روان¬شناسان معتقدند، علیرغم روزگار فعلی که تلاش بی وقفه، موفقیت دائمی و رقابت را، شاید به واسطه ی ماهیت جامعه ی سرمایه داری، می ستاید، طبیعت آدمی به این شکل از فراغت گرایشی ذاتی دارد، و چه بسا برای سلامت روانی اش لازم موکد است. مسئله، هیچ کاری انجام ندادن نیست، بلکه به خود مجال دادن است، فراهم آوردن فرصتی برای آسودگی بدون هیچ عاملی برای حواس پرتی. برتراندراسل در جزوه ی مشهور “در ستایش فراغت” یادآوری کرد که خلاقیت، کشف، نوآوری و هرآنچه فرهنگ و تمدن بشری را به پیش برده، در گرو اوقات فراغت است، نه روز و شب دویدن. این روزها و به واسطه ی در خانه ماندن های اجباری، این تِرم دوباره بر زبان ها افتاده و برخی معتقدند فرصتی ست مغتنم برای نشستن، آسودن و کاری انجام ندادن، بی هیچ احساس گناهی. از آن سو، عده ای فغانشان بالاست که دلتنگ بازگشت به زندگی شلوغ پیشین و روز و شب دویدن اند. فراغت، لم دادن به روی مبل با استکان چای یا قهوه و به هپروت رفتن، البته به پیش نیازهایی وابسته است! جدالی ست بی سرانجام و شاید هیچ نسخه ای مناسب همه نباشد. اما در دفاع از طرفداران فراغت، می توان به جمله ی مشهور فلوید دِل –نویسنده و روزنامه نگار امریکایی – اشاره کرد: فراغت هیچ کاری انجام ندادن نیست، آزادی برای انجام هرکاری‌ست.